SANIRIM HİÇBİRİMİZİN FARK EDEMEDİĞİ BİR SARSINTI OLDU'dan

 

 

Semt şiirleri

 

                                                                             Babam için…

 

I.

Topaçlar çevirdim güneş dönüşlü, hayretim söndü
şiirler kazıdım derme çatma taraçalarında,
deva olmadı yine de yangın sofrasına dönen bedenine
Haliç, geri çek sularını, uykularıma sürme saçlarını.

 

Çakırkeyf uyanır Balat
kendi sabahında
ilk aşkıma tutsak olurken
ıslak öğütler sürerken üstüme
düşman oldum sana, üşüyorsam
sendendir ve kendine saklı birçok el: kaytan beyazı.

 

Şimdi hangi meydanına dikebilirsin Biracı Ali'nin cesedini

 hangi ahşaptan fırlayabilir balıkçı Niko'nun yüzü

serseri bir yürek taşıyorsam bugün
fırlatıyorsam onu kimsenin farkına varmadığı bir çöplüğe
Ali'nin ve Niko'nun gökyüzüne üfürdüğü dumanın
ruhumu azdıran etkisiyledir.

 

Fırlama oğlu İstanbul'un: Haliç, tasa etme
iki yakan bir araya gelmese de
karşı koyabilirsin dukasına gökdelenlerin
bıçkın bir delikanlısın sen
bir poyraz çıkmaya görsün
kaç çocuğun var kendin gibi
Balat! Kızılderili baltam benim
çağırsan gelirim yokuşlarını soluksuz yutmaya
sana talihsiz bir kader sunmaya.

 

Çamurdan bir kalp ve işte encam:
Âlem bitti. Tarih bitti.

 

II.

Ruhumdaki gökyüzü açığa çıktı.

Kana bulandı gözlerim, köşelerinde Zülüflü Sokağın
izmarit tarlasına dönerken kaldırım taşı
saçlarım bulutlara karıştı
kalbimi tortop yapıp yuvarlarken sevgiliye
cümlesiz mektuplar yazdırdın bana
puşt çömezlerine çiğnettin bedenimi.

 

Karşı koymayı öğretir her semt kendi çocuklarına
kendisine bile
bir yokuş tırmanır başka bir yokuşu
bir tuzak başka bir tuzağa gebe
kendi semti de tuzak kurar insana.

 

Draman, tombul memeli kadın şükran borçluyum sana.   

 

 

Şimdilik

 

İntihara merhaba. Un ufak edilmiş âşıklara. Ahşap masaların çekilmez bir konuk olduğu, kokusunu gizleyen odalara. İnsan bir masadan çıkar mutlaka; bağlıyım içinden çıktığım masala, üstümde gezinen cümbüşe, kamaşan gözlerimin yalnızlığına, o soytarıya, lânetli dualara. Anlıyorum mazimizi, anılarını senin, ruhuma yapışan acılarını… Ama çekiliyorum, tek bir canıma kıymadan, şimdilik.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Canlı cenaze

 

Ruhum, kendinden arınmış ruh!

Bir sona yaz beni, tarih! Uysal, yuvarlak tarih;

çıldırtan ellerimi ey vakit, ne idüğü belirsiz. Sahi

var mıydı, koşmaz, konuşmaz, yazmaz mıydı; gün be gün

yaşar mıydı? Oynatsa parmağını, göz kırpsa bugüne

uzasa yarası; sendin O: Benim kekliğim; şanlı avaze;

kanlı merasim; canlı cenaze. Tüketince

kendini, vururunca dışarıya bedenini,

ne ruh kalır geriye, ne de cenaze.

Vah! Cenazeler tarihi ölülerin.

 

 

Vahşidir manevi hayat

 

Korku verir insana, yalnızlaştırır, acı çektirir, vazgeçtirir kurmaktan, düşünmek ve konuşmaktır. Konuşmanın efendisi olmak, bedenini korumaktır ormanlardan. Bir ses olup ormanı dize getirir, durup olduğun yerde yalnızca düşünmek. Onun gücü aşar önündeki deryayı. Sözün gücü yapmak istediklerini yaptırır sana.

Konuşmak kıymetlidir, kemirtmektir ellerini.

Konuşmak kıymetlidir, çürütmektir gövdeni.